Η αλήθεια για τα επεισόδια στον Πανάγιο Τάφο

Αλγεινή εντύπωση μας προκάλεσε το γεγονός των επεισοδίων ενώπιον του σημαντικότερου και αγιότερου όλων των προσκυνημάτων της γης. Ενώπιον της πηγής της Αναστάσεως, της χαράς και της ειρήνης, του Παναγίου Τάφου.

Προ μερικών ημερών παρουσιάστηκαν ανά την υφήλιο φρικιαστικές σκηνές βίας που έλαβαν χώρα εκεί. Η βλασφημία, η ανευλάβεια ξεπέρασε κάθε όριο ενώ καταπατήθηκαν ακόμη και αυτοί οι κανόνες ελάχιστης ηθικής ή ανθρώπινης συμπεριφοράς. Οι πιστοί κάθε δόγματος, αλλά πολλές φορές και άλλων θρησκευμάτων, προσεγγίζουν τούτον τον ιερότατον τόπο με προσοχή και ευλάβεια. Όμως αλίμονον τα έκτροπα συμβάντα προκλήθηκαν και εξελίχθηκαν- μετά μανιώδους ζήλου- από κάποιους  οι οποίοι θέλουν να ονομάζονται Χριστιανοί, από την θρησκευτική ομάδα των Αρμενίων που κατέχει ορισμένα δικαιώματα επί των Παναγίων Προσκυνημάτων.

Σχηματίζοντας αυτές τις σειρές ασφαλώς και δεν διακατεχόμαστε από κάποιον θρησκευτικό ή εθνικό φανατισμό. Σεβόμαστε πάντες όπως αυτοί θέλουν να πορεύονται και όπως αποφασίζουν να είναι. Όμως αδυνατούμε να σιωπήσουμε όταν η αδικία και η συκοφαντία είναι τόσο εξόφθαλμη. Μάλιστα δε όταν σπιλώνεται και βεβηλώνεται το όνομα της αμωμήτου Ορθοδόξου Πίστεως του Χριστού.

Πριν προβούμε σε σύντομο σχολιασμό των επεισοδίων οφείλουμε να σημειώσουμε πως επί του πόνου και της θλίψεως των εν λόγω γεγονότων ήλθε να προστεθεί νέος πόνος και μεγαλύτερη θλίψη από την διαστρέβλωση της αλήθειας. Και όταν αυτό γίνεται από τους ενόχους το θεωρούμε φυσιολογικό- «άβυσσος άβυσσον επικαλείται»²- αλλά όταν το ψεύδος προέρχεται από τρίτους ή από «ημέτερους» οι υπάρχουσες πληγές αποξέονται βάναυσα. Ο λόγος όχι περί των εν Ελλάδι προτεσταντών - που άδραξαν την ευκαιρία προς λασπολογία και χαμερπείς σατιρισμούς - αλλά περί δημοσιογράφων, οι οποίοι υπέγραψαν και πάλι δηλώσεις αντορθοδοξίας και ανθελληνισμού.

Ασφαλώς και δεν θα  ασχοληθούμε με τα ανωτέρω όμως οφείλουμε να ενημερώσουμε άπαντας - και δη τους ευλαβείς Ορθοδόξους - πως οι σκηνές του αίσχους δεν αποτελούν «τσακωμούς παπάδων» ή «συγκρούσεις μεταξύ Ορθοδόξων» διαφορετικών εθνοτήτων.

Οι Αρμένιοι δεν είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι αλλά μια ομάδα του Μονοφυσιτισμού. Της αιρέσεως που θέλει τις δύο φύσεις του Κυρίου ενωμένες με τρόπο παράδοξο, ασαφή ή ακόμη και να έχουν φτάσει στην μία, από εξ αιτίας υποτιθέμενης απορρόφησης της ανθρώπινης από την θεία. Αρνούνται, δηλαδή, ένα από τα βασικότερα δόγματα της Εκκλησίας. Αυτό που αναφέρεται στον Θεάνθρωπο Χριστό. Αυτό που μας επιβεβαιώνει την ελπίδα της σωτηρίας μας.

Η τεράστια αυτή αίρεση έχει τις ρίζες της στον  5^ο αιώνα και καταδικάστηκε από τους Αγίους Πατέρες κατά την Ιερά και Οικουμενική 4^η Σύνοδο, που έλαβε χώρα στην Χαλκηδόνα (εξ ου και Αντιχαλκηδόνιοι οι Μονοφυσίτες). Εκεί επικύρωσε και ο Ουρανός την Πίστη των Ορθοδόξων δια του μεγάλου θαύματος της Αγίας μεγαλομάρτυρος Ευφημίας³. Οι «πεπωρωμένοι τη καρδία» παρέβλεψαν και αυτό αλλά και απέρριψαν όλες τις υπόλοιπες Αγίες Συνόδους, τους Αγίους και τα θαύματα δεκαέξι ολόκληρων αιώνων(!) Αγιοπνευματικής πορείας της Εκκλησίας. Φυσικό είναι κατά την εκτός της Ιεράς Μάνδρας βιοτής  τους να έχουν υποπέσει σε πληθώρα άλλων αιρέσεων και αντιεκκλησιαστικών (ή αντιχριστιανικών) συμπεριφορών και εθίμων⁴.

Ως γνωστόν η αίρεση αποτελεί την χειρότερη πνευματική πτώση του ανθρώπου και συνακόλουθο αυτής είναι η ηθική κατάπτωση. Η ενάρετη ζωή, κατά τους Αγίους Πατέρες, είναι αναπόσπαστη εκ της ορθής πίστεως. Το δόγμα και η ζωή είναι δύο έννοιες αλληλοεξαρτώμενες, αφού η μια προϋποθέτει την άλλη αποδίδοντας το τέλειο αποτέλεσμα που είναι η αγιότητα. Εκεί η ζωή διέπεται από τον ευαγγελικό νόμο και το δόγμα εκφράζεται δια του φωτισμού του Αγίου Πνεύματος. Το αντίθετο, δηλαδή το τι επακολουθεί την αποδοχή μιας λανθασμένης πίστης μπορεί να το επιβεβαιώσει η ιστορία⁵. Συγκεκριμένα οι οπαδοί του Μονοφυσιτισμού επέδειξαν πολλά στοιχεία φανατισμού, υποστηρίζοντας την σαθρή από δογματικών αληθειών πίστη τους δια της κανιβαλιστικής πειθούς. Χαρακτηριστικό πλην ειδεχθές παράδειγμα αποτελεί η δια ξυλοδαρμού δολοφονία του Αγίου Φλαβιανού, Πατριάρχου Κων/πόλεως το 449 κατά την εν Εφέσω Ληστρική ψευδοσύνοδο. Και τότε- όπως προσφάτως- δεν αποδόθηκε ο ελάχιστος σεβασμός προς την Αγία Τράπεζα του Ναού της Θεοτόκου, υπό της οποίας είχε αναζητήσει άσυλο ο Άγιος⁶.

Πιο συγκεκριμένα, σχετικά με την εν Ιεροσολύμοις θρησκευτική κοινότητα των Αρμενίων, η δημιουργία προβλημάτων και προκλήσεων και η χρήση βίας έχει λάβει ισχύ «ιεράς παραδόσεως» για αυτούς. Και πάλιν ενδεικτικώς αναφέρουμε τα εμπόδια που παρενέβαλαν κατά την επανοικοδόμηση του Ναού της Αναστάσεως, μετά την πυρκαϊά του 1808, αν και κατόπιν έσπευσαν να καταλάβουν κάποιο μέρος εντός αυτού⁷

Το αποκορύφωμα των ακατάπαυστων προκλήσεων και διεκδικήσεων, εις βάρος των Ορθοδόξων, υπήρξε η φετινή χρονιά με τέσσερα σοβαρά συμβάντα⁸. Οπωσδήποτε το τελευταίο (9/11/08) υπερέβη κάθε όριο ανεκτικότητος και υπομονής. Έκδηλη η αδικία και η βία - ούτε λόγος γίνεται περί ευλαβείας ή τυπικού σεβασμού - καταγράφηκε στις βιντεοσκοπικές μηχανές. Τα γεγονότα ξεκίνησαν από τις παράλογες απαιτήσεις των Αρμενίων για να μην παραστέκεται Αγιοταφίτης Μοναχός εντός του Ιερού Κουβουκλίου κατά την διάρκεια της λιτανείας τους. Αυτό όμως αποτελεί αναφαίρετο και παλαιότατο δικαίωμα των Ορθοδόξων. Η διπλωματικές και ειρηνικές προσπάθειες του Πατριαρχείου μας έπεσαν στο κενό. Γιατί; Μήπως οι Αρμένιοι δεν γνώριζαν; Μήπως τα δικαιώματα είναι ασαφή; Όχι! Η μόνη αλήθεια είναι πως οι αιρετικοί γνωρίζουν πως η καταπάτηση ενός δικαιώματος επί των Αγίων Προσκυνημάτων αποτελεί και λόγο απόκτησής του. Ελπίζουν εν ολίγοις πως έτσι θα κερδίσουν περισσότερα δικαιώματα και εδάφη.

Στην άνιση και άδικη αυτή επίθεση των Αρμενίων κληρικών, που παρακολουθήσαμε (ορισμένα μόνο στιγμιότυπα) είδαμε ύπουλα χτυπήματα σε ανυποψίαστους δικούς μας- οι οποίοι προσπάθησαν να διαμαρτυρηθούν διά της ειρηνικής παρεμπόδισης της λιτανείας των πρώτων-, μαζικούς ξυλοδαρμούς απομονωμένων Ορθοδόξων, απεγνωσμένα αμυνόμενων, βάναυσες επιθέσεις κατά των Αστυνομικών Αρχών (!!)... Και αναφωνήσαμε: «Τουλάχιστον λίγη ανθρωπιά!». Όμως που να βρεθεί εφόσον ο Θεάνθρωπος έχει εξοριστεί;

Ο σχολιασμός τέτοιων αποτρόπαιων ενεργειών είναι όντως ένα έργο καθόλου ευχάριστο εφόσον εκτιμηθεί μέσω του πρίσματος του Αγαθού και Ειρηνικού Χριστού μας. Αυτό όμως θα αποτελούσε μια εύκολη δικαιολόγηση της αδράνειας, που όντως θα ήταν άδικη και ανίερη έναντι του Θεού και κατά δεύτερον έναντι του χειμαζομένου Πατριαρχείου και της Αγιοταφικής Αδελφότητος, που διαφυλάττει τα Πανάγια προσκυνήματα όντως υπό του φόβου της σωματικής ακεραιότητος και του θανάτου! Καλούμε αδελφικώς κάθε αρμόδιο να αναλάβει τις ευθύνες του. Οι Ορθόδοξοι όλου του κόσμου οφείλουν να συνδράμουν στο έργο του Πατριαρχείου αλλά εξόχως οι Έλληνες Ορθόδοξοι, αφού έχουμε την τιμή (-ευθύνη) να ονομάζεται Αυτό Ελληνορθόδοξο.

Ομολογούμε και πάλι πως σκοπός μας δεν είναι η αναζωπύρωση πυρκαϊών αλλά ούτε και η παράχωση επικίνδυνων σπινθήρων. Για αυτό τολμούμε να απευθυνθούμε ακόμη και στους ίδιους τους υπευθύνους, στους Αρμενίους, με τόνο αδελφικό και σύμφωνο προς την ευαγγελική αγάπη. Είμαστε βέβαιοι πως ο αγαθός αρμενικός λαός σίγουρα θα καταδικάζει τις αδικίες από όποιους και αν προέρχονται. Υπενθυμίζουμε με πόνο τα μεγάλα δεινά του ξεριζωμού και της γενοκτονίας τους. Οπωσδήποτε δεν θα επιθυμούσε κανείς τους (τουλάχιστον από τους υγιώς σκεπτόμενους) να διενεργηθεί από μέρους τους προσπάθεια ξεριζωμού των Ορθοδόξων από την Αγία Γη. Με περισσότερο πόνο και αγάπη όμως τους υπενθυμίζουμε την Ουράνια Πατρίδα που θα είναι άφταστη για τους αιρετικούς. Ας εξετάσουν σε τι πιστεύουν.

Εκ της Γραμματείας της Μονής

Αυτό το κείμενο στα Αγγλικά