Εκκλησία και παπισμός

Ο Χριστός, οικοδόμησε την Εκκλησία Του και «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής»

ΓΕΡΜΑΝΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ  ΦΕΥΓΕΤΕ ΤΟΥΣ ΛΑΤΙΝΟΥΣ
  Β' επιστολή προς Κυπρίους

...Άνδρες φιλοχριστότατοι και φιλευσεβείς, όσοι ετύχετε να κατοικήτε στο φημισμένο νησί της Κύπρου, Ρωμαίοι, όλοι της ορθοδοξίας οι εραστές, οι ακριβείς φύλακες της πατροπαράδοτής μας πίστεως, πάνω στην οποία ο Παντοδύναμος βραχίονας του Θεού και Πατρός, ο Χριστός, οικοδόμησε την Εκκλησία Του και «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής», διότι όσον και αν αυτή πολεμήται, τόσον μάλλον δυναμώνεται στολισμένη με την μίμηση του Χριστού. Διότι δικός Του είναι ο αψευδέστατος λόγος, ο οποίος λέγει τα εξής: «ει εμέ εδίωξαν, και υμάς διώξουσιν, ει τον λόγον μου ετήρησαν, και το υμέτερον τηρήσουσι». «Χαίρετε λοιπόν εν Κυρίω αδελφοί πάντοτε και πάλιν ερώ χαίρετε». Ο Ιάκωβος ο Αδελφόθεος μαζί με τον ουρανοβάμονα Παύλο ας προπονούν την αγάπη σας προς τους πνευματικούς αγώνες. Ο μεν λοιπόν Ιάκωβος λέγει: «Πάσαν χαράν ηγήσασθε, αδελφοί μου, όταν πειρασμοίς περιπέσητε ποικίλοις», Ο δε Παύλος καυχάται με πολλή χαρά για τις ασθένειές του και αποδέχεται με προθυμία τις θλίψεις. Εγώ μεν ο ελάχιστος και αχρείος μεταξύ των αρχιερέων θεωρώ ότι είμαι ευτυχισμένος όταν ασθενώ, διότι έχω μιλήσει προς λαό ευπειθέστατο και προς αυτιά όσων ακούουν. Διότι ο σπόρος του λόγου μας δεν έπεσε στην πέτρα, ούτε εγράψαμε πάνω στα νερά, ούτε τα δίκτυα της διδασκαλίας μάταια τα απλώσαμε. Αλλά εσπείραμε μάλλον σε γη αγαθή και καρποφόρα, εγράψαμε δε σε καθαρές και φωτισμένες καρδιές διότι αφού κινήσαμε την γλώσσα σαν καλάμι του ψαλμικού γραμματέως και σύμφωνα με τον λόγο του Χριστού ρίξαμε τα δίχτυα, σας εψαρέψαμε προς υπακοή πίστεως και ως άξιο εμπόρευμα της ουράνιας Τράπεζας του Χριστού, σας προσφέραμε σ΄Αυτόν. Από αυτό το γεγονός λοιπόν αφού ευφρανθήκαμε από το πρώτο ψάρεμα, και αφού εμακαρίσαμε τους εαυτούς μας για την ευστοχία του ψαρέματος απλώνουμε πάλι εν ονόματι του Χριστού την γλώσσα σαν δίχτυ για να σας διδάξουμε.

Οπωσδήποτε δεν αγνοείτε, φιλολογώτατοι άνθρωποι και φιλομαθέστατοι, ότι από παλαιά οι θεοφόροι και θεοκήρυκες Πατέρες μας, κινούμενοι από το Άγιο Πνεύμα και ακολουθώντας τις διδασκαλίες των αγίων Αποστόλων, όλα τα της ορθοδόξου καθολικής Εκκλησίας θεοκινήτως και ετακτοποίησαν και οροθέτησαν με το σχοινί της πνευματικής κληροδοσίας και έβαλαν φραγμούς στα διάφορα οροθέσια των Εκκλησιών και περιετείχισαν όλες τις ενορίες για την σφάλειά τους, ώστε να μη βγαίνουν οι φιλόδοξοι και οι αλαζόνες από τα οικεία προς τα ξένα, αλλά φοβούμενοι τους φραγμούς των φρικωδεστάτων αφορισμών και των αποξενώσεων από τον Θεό, να είναι ικανοποιημένος καθένας στο μερίδιο που εκληρονόμησε και να αρκήται στον δικό του κλήρο και στην κληρονομιά που του ταιριάζει. Πόσα πράγματα όμως αγνοώ! Πόσο μεγάλη είναι η άπληστη φιλοδοξία, που διέγραψε προσφάτως κάθε κανονική ευταξία και επιχειρεί να ανατρέψη όλη την χριστιανική σταθερότητα, ή μάλλον ορμά με θρασύτητα εναντίον και αυτής της κεφαλής της Εκκλησίας, η οποία είναι ο Χριστός, και δεν φοβάται τα κέντρα, με τα οποία ο Χριστός απείλησε κάποτε τον Σαύλο, λέγοντάς του, «σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν».

Όλοι ασφαλώς γνωρίζουμε, όσοι έχουμε βαπτισθή το χριστιανικό βάπτισμα, ότι ένας είναι ο καθηγητής μας, ο Χριστός, και ότι αυτός είναι η κεφαλή των χριστιανών όλης της οικουμένης. Όλοι δε όσοι έχουμε τιμηθή με το αρχιερατικό αξίωμα, είμαστε αδελφοί και μέλη του σώματος του Χριστού. Αυτή είναι η αλήθεια, και αυτό μαρτυρεί ο ίδιος ο Χριστός, η αυτοαλήθεια, και οι αυτόπτες του υπηρέτες. Αλλά βέβαια η Ιταλική υπεροψία κάτι τέτοιο δεν το θέλει , ούτε ανέχεται τον Χριστό να είναι και να ονομάζεται κεφαλή, αλλά διώχνοντάς τον απ' αυτή την θέση, την χαρίζει στον αρχιερέα της πρεσβυτέρας Ρώμης και επιχειρεί να συγχωνεύση τα πέντε πατριαρχεία, για να κατασκευάση ένα απ' όλ' αυτά και φιλοδοξεί να βάλη τον θρόνο του πάνω στις νεφέλες και να εξομοιωθή με τον Ύψιστο. Νεφέλες δε εγώ εννοώ τους υπερέχοντες αρχιερατικούς θρόνους και υψηλούς, που διαιρούνται σε πατριαρχεία, από τα οποία ποτίζεται όλη η γη και δέχεται την εκούσια και μυστική βροχή της πνευματικής διδασκαλίας. Πόσα δάκρυα και πόσους στεναγμούς χρειάζονται όλ' αυτά, διότι το σκοτεινό πνεύμα της υπερηφανείας και αίτιο μεγίστων πτώσεων έχει κυριαρχήσει στο μεγάλο τούτο και πολυάνθρωπο γένος. (των Ιταλών).

Πρώτη λοιπόν και μέγιστη τόλμη των Ιταλών είναι η απαγορευμένη προσθήκη στο άγιο Σύμβολο της Πίστεως, η οποία ακριβώς για να μη γίνη ποτέ, οι οικουμενικές και άγιες Σύνοδοι υπέβαλαν σε αιώνιο ανάθεμα όσους την τολμήσουν. Όποιος θέλει, ας διαβάση τον πρώτο κανόνα της έκτης οικουμενικής Συνόδου, ο οποίος λεέι ρητώς προς το τέλος: «Εάν κάποιος από όλους τους ανθρώπους δεν αποδέχεται τα προειρημένα δόγματα της ευσεβείας, δεν τα ασπάζεται, δεν πιστεύη και δεν κηρύττη αυτά ακριβώς, αλλά επιχειρεί να πορευθή αντίθετα μ' αυτά, ας είναι ανάθεμα, σύμφωνα με τον όρο που εξετέθη από τους προαναφερθέντες αγίους και μακαρίους πατέρες, ας εκδιωχθή και ας διαγραφή από τον χριστιανικό κατάλογο ως ξένος. Διότι εμείς έχουμε κρίνει σωστό να μην προσθέτουμε, ούτε βέβαια να αφαιρέσουμε κάτι από όσα έχουν θεσπισθή, ούτε μπορούμε να το κάνουμε για οποιοδήποτε λόγο. Αυτά λέγει ο αναφερθείς κανόνας. Κανείς συνετός δεν αγνοεί ότι σε κάθε οικουμενική Σύνοδο συμφωνούσε με τα διακηρυχθέντα δόγματα και τους κανόνες ο εκάστοτε Πάπας δια των τοποτηρητών του.

Τι λοιπόν συμπεραίνουμε απ' αυτά; Ότι ασφαλώς οι τωρινοί αρχιερείς της Ρώμης δεν αποδέχονται ούτε ασπάζονται τους αρχιερείς της πρεσβυτέρας Ρώμης που έλαβαν μέρος στις οικουμενικές και άγιες επτά Συνόδους, αλλά αποστρέφονται και εξουθενώνουν κι' εκείνους, όπως και εμάς τους Γραικούς, χωρίς να δέχωνται όσα εκείνοι συνοδικώς είπαν και επεκύρωσαν. Κατ΄αυτόν τον τρόπο οι τωρινοί Ιταλοί δογματίζουν νέα πίστη και εφευρίσκουν άλλους κανόνες. Ας ψάξουν λοιπόν να βρουν και άλλο Χριστό και Αποστόλους άλλους. Διότι οι θεοφόροι θεοκήρυκες πατέρες που έλαβαν μέρος στις Συνόδους, δεν έχουν πιστέψει σε Πνεύμα Άγιο που έχει την ύπαρξη εκ δύο προσώπων, αλλά έχουν πιστέψει στον Χριστό, όπως και σε όλα τα άλλα, και στα λόγια Του περί του Αγίου Πνεύματος, ο οποίος εδίδαξε την εκπόρευση εκ του Πατρός.

Αυτά μεν ανέφερα συνοπτικά προς την αγάπη σας, για να γνωρίσετε πόσο κακό είναι η πνευματική υποταγή και πειθαρχία στις ιδιορρυθμίες της πρεσβυτέρας Ρώμης. Αποφεύγω να σας πω κάτι βαρύτερο. Ως εκ τούτου παραγγέλλω πατρικά σ' όλους τους λαϊκούς, όσοι είστε γνήσια τέκνα της καθολικής Εκκλησίας, να φεύγετε ολοταχώς μακρυά από τους ιερείς που έπεσαν στην λατινική υποταγή και ούτε στις Εκκλησίες τους να συνάγεσθε, ούτε να δέχεσθε από τα χέρια τους οποιαδήποτε ευλογία. Είναι καλύτερο να προσεύχεσθε στα σπίτια σας προς τον Θεό μόνοι σας, παρά να συνάγεσθε στις εκκλησίες μαζί με όσους υπετάγησαν στους λατινόφρονες. Αν δε κάποιος από τους προαναφερθέντες ιερείς κοσμήται με βίο σεμνό και αποδέχεται την ευσέβεια, αλλά αμάρτησε μόνο σ' αυτό το πράγμα, δηλαδή λόγω βίας η συναρπαγής ενέδωσε στην λατινική τυραννία που επέπεσε στις εκκλησίες σας και ομολόγησε τον Πάπα ως αρχιερέα, στον τοιούτον ας μη παραχωρηθή να εκκλησιάζεται μαζί σας και να ενεργή ιερατικώς, εάν προηγουμένως δεν στραφή να πη κατά πρόσωπο του αρχιεπισκόπου των Λατίνων και των επισκόπων του ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Αλλά ας ισχύση και πάλι ο συνοδικός αφορισμός που σας έστειλα, μέχρις ότου επιστρέψουν προς την θείαν και ιερά Σύνοδο και την μετριότητά μας, σύμφωνα με το περιεχόμενο της παρούσης επιστολής. Και οι υπ' αυτούς κληρικοί, όσοι αποδέχονται την Εκκλησία μας και θέλουν να κρατήσουν την πατροπαράδοτη πίστη, να μη υποκύψουν στους αρχιερείς που υπετάγησαν στους Λατίνους, ούτε να στραφούν έστω και για λίγο προς αυτούς, επειδή θα τους αφορίσουν, με σκοπό να τους κάνουν να πεισθούν στην λατινική εκκλησία. Ένας τέτοιος αφορισμός είναι άκυρος, και μάλλον επιστρέφει προς τους αφορίζοντες, διότι έχουν γίνει και πρόξενοι σκανδάλων στον λαό του Θεού, αφού κατεπάτησαν την ακρίβεια των ιερών κανόνων και δέχθηκαν τους επιβήτορες   και αλλοτριοεπισκόπους και τους έδωσαν τα χέρια, που είναι σημείο ευπειθείας και υποδουλώσεως σ' αυτούς, έστω και αν ισχυρίζονται λέγοντας ότι δεν έχουμε καταπροδόσει τα πατρικά μας ήθη και ότι δεν έχουμε πράξει κάτι έξω από τους ιερούς κανόνες, μη γνωρίζοντας αυτό που λέγουν. Διότι οι κανόνες των αγίων Αποστόλων και των θείων Πατέρων υποβάλλουν σε αφορισμό όσους επισκόπους επεμβαίνουν δυναστικώς σε ξένες ενορίες, αλλά και στο ανάθεμα τους υποβάλλουν. Αυτή είναι η αλήθεια. Εσείς δε περιούσιε λαέ του Χριστό, στερεωθήτε στην πίστη, ανδρίζεσθε, δυναμώνεσθε, σωφρονίζοντας τους ατάκτους, ελέγχοντας όσους παραπιούν την ευσέβεια, χωρίς να προδίδετε τίποτε από τα ορθά δόγματα, τα οποία έχετε λάβει από παλιά, θεωρώντας χαρά και κέρδος κάθε θλίψη βιοτική και κάθε ζημία, για να διαφυλαχθή μέσα σας ασύλητος μόνον ο θησαυρός της ορθοδόξου πίστεως, τον οποίον ο καθένας μας θα φέρη μαζί του στο τέλος της ζωής του, όταν εξέλθη από αυτή την ζωή του γυμνός από όλα τα πράγματα του κόσμου, στηρίζοντας όμως τις ελπίδες μόνο σ' αυτόν τον θησαυρό και προσδοκώντας ν'ακούση εκείνη την επιθυμητή φωνή: «η πίστις σου σέσωκέ σε, πορεύου εις ειρήνην», η οποία δεν έχει όριο, ούτε τέλος.

Είθε να φυλάγεσθε όλοι κάτω από την παντοκρατορική δεξιά του Θεού, Ρωμαίοι, και όσοι κοσμείσθε με το ιερατικό αξίωμα και να φυλάσσετε αδούλωτη την προαίρεση από την νέα παρεκτροπή σχετικώς με την πίστη, και όσοι μεταξύ των λαϊκών είστε θερμοί ζηλωτές της ορθοδοξίας.  

«Η Χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και Πατρός και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος είη μετά πάντων υμών. Αμήν».  

Εγράφη τον μήνα Ιούλο, ινδικτιώνος β'  
Ο Κωνστ/πόλεως   Γερμανός Εκκλησία και Παπισμός