Σημεία σύγχρονης αμφισβήτησης του προσώπου του Κυρίου και αιτίες αυτών

Σημεία σύγχρονης αμφισβήτησης του προσώπου του Κυρίου και αιτίες αυτών    

Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου

Ολόκληρη η Παλαιά Διαθήκη (Π.Δ.) προσανατολίζει προς τον Μεσσία Χριστό. Μάλιστα είναι ξεκάθαρες οι προφητείες μικρών και μεγάλων προφητών, που αναφέρονται σ’ Αυτόν, στο έργο Του και στην Εκκλησία Του. Ήδη στο «Πρωτευαγγέλιο», που βρίσκεται στο πρώτο βιβλίο της Π.Δ., έχουν καταγραφεί τα λόγια του Θεού προς το ‘φίδι’: “Θα θέσω άσβηστη έχθρα ανάμεσα σε σένα και τη γυναίκα και ανάμεσα στους απογόνους σου και τους απογόνους της. Ένας δε απόγονος (ο Χριστός) της γυναικός μόνης (της Θεοτόκου) θα σου συντρίψει το κεφάλι (θα εκμηδενίσει την δύναμη του σατανά) και συ θα κεντήσεις (μόνο) τη φτέρνα Του (προσωρινά θα Τον θανατώσει)” (Γέν. 3,15). Ο Θεοδόχος Συμεών, που αξιώθηκε να αγκαλιάσει το βρέφος Ιησούς, προφήτευσε ότι Αυτός θα είναι “σημείον αντιλεγόμενον” (Λουκ. 2, 35) στο διάβα των αιώνων, ήτοι, παρά τα μοναδικά θαύματα και την ασύγκριτη διδασκαλία Του, αν και θα αποκτήσει πολλούς φίλους, θα έχει παράλληλα και φανατικούς εχθρούς.

Τα ΣΗΜΕΙΑ αμφισβήτησης της Θεανδρικότητας του Ιησού είναι κυρίως τέσσερα:

1) Η ΙΣΤΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ

Η αμφισβήτηση της ιστορικότητας του Ιησού είναι προϊόν νεώτερης έρευνας (δεν ανακινήθηκε τέτοιο θέμα σε παλαιότερα χρόνια) και προήλθε από τους Διαφωτιστές κυρίως, αλλά και τους προτεστάντες «θεολόγους» και ερευνητές του 18ου και 19ου αιώνα. Και ναι μεν είναι αλήθεια ότι περιφρονήθηκε η μορφή του Θεανθρώπου από εθνικούς ιστορικούς της εποχής Του, αυτό όμως συνέβη διότι: (α) θεωρήθηκε τότε ο χριστιανισμός ιουδαϊκή αίρεση, (β) οι Ισραηλίτες ήσαν μισητοί από άλλους λαούς και (γ) ο χριστιανισμός αριθμούσε ελάχιστες χιλιάδες πιστών, ενώ οι Ιουδαίοι στην Ρώμη έφταναν τα 5 εκατομμύρια. Πρέπει μάλιστα να γνωρίζουμε πως οι χριστιανοί αναγνωρίστηκαν ως ξεχωριστή θρησκεία από τις αρχές του 2ου αιώνα κ.ε., οπότε πλήθυναν και οι αναφορές σ’ αυτούς. Από τους μεγαλύτερους σήμερα ιστορικούς, αντικειμενικά κρίνονται πλέον οι πληροφορίες των τεσσάρων ευαγγελιστών (Ματθαίου, Μάρκου, Λουκά και Ιωάννη) για τη ζωή και το έργο του Χριστού, αλλά μαρτυρίες έχουμε γι’ Αυτόν και από σπουδαίους θύραθεν ιστορικούς, όπως τον φαρισαίο Ιώσηπο, τους Ρωμαίους Τάκιτο, Σουετώνιο και Πλίνιο τον νεώτερο (διοικητής Βιθυνίας-εξέχων νομικός και ρήτορας), από τον στωικό φιλόσοφο Μαρά Σεραπίωνα (73 μ.Χ.) και το Σύρο σοφιστή Λουκιανό. Το Ταλμούδ (βιβλίο των Ιουδαίων με σχόλια στο μωσαϊκό Νόμο) αναφέρεται σ’ Αυτόν, καθώς επίσης και ο Θαλλός, Σαμαρείτης ιστορικός της Μ. Ανατολής (55 μ.Χ.), ο οποίος προσπαθεί μάλιστα να εξηγήσει ορθολογιστικά την συσκότιση του ηλίου κατά την σταύρωση του Κυρίου (διασώθηκε από τον Ιούλιο Αφρικανό). Ο Ιώσηπος έγραψε για τον Θεάνθρωπο ότι ήταν «παραδόξων έργων ποιητής» (η ‘Φλαβιανή αυτή Μαρτυρία’ περιέχεται σε όλους τους κώδικες της ‘Ιουδαϊκής Αρχαιολογίας’ του), ότι έκανε δηλαδή πολλά θαύματα, ενώ ο εθνικός Πλίνιος Σεκούνδος (110 μ.Χ.), σε επιστολή του προς τον Τραϊανό, αναφέρει ότι οι χριστιανοί προσεύχονται την αυγή προς τον Χριστό αναγνωρίζοντάς Τον λατρευτικά ως Θεό. Δεν ξεχνάμε επίσης ότι οι Αποστολικοί Πατέρες, οι πρώτοι Απολογητές, οι διάφοροι φιλόσοφοι των αμέσως επόμενων γενεών (όπως ο αρνητής Κέλσος), οι πρώτες αιρετικές ομάδες, αλλά και οι γνωστικοί, θεωρούσαν φυσικά τον Ιησού υπαρκτό πρόσωπο.

2) ΤΑ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ

Ο Ιωάννης γράφει στο ευαγγέλιό του ότι, αν θα θέλαμε να καταγράψουμε τα θαύματα που έκανε ο Χριστός, δεν θα χωρούσε ο κόσμος τα γραφόμενα βιβλία (Ιω. 21,25). Και σήμερα ακόμη συνεχίζονται τα θαύματα δια της χάριτός Του και των αγίων Του -δια χειρών των αποστόλων γινόντουσαν από τότε ‘σημεία και τέρατα’ ανάμεσα στο λαό (Πράξ. 5,12-16)- και πάντοτε υπάρχουν στην ιστορία θεραπείες και μεταστροφές ανθρώπων, που συγκινούνται από τη μορφή και διδασκαλία Του. Άλλαξε δηλαδή και αλλάζει θεαματικά ο Ιησούς τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Τα θαύματα του Κυρίου δεν εξηγούνται ορθολογιστικά (θεραπείες εκ γενετής τυφλών και παράλυτων, πολλαπλασιασμός ιχθύων, κατασίγαση τρικυμίας, αναστάσεις νεκρών κ.λπ.), ενώ ότι δεν υπάρχει μόνο υλικός αλλά και μεταφυσικός κόσμος μάς το φανερώνει ακόμη και η ακαΐα των αναστενάρηδων (περπατούν με γυμνά πέλματα σε αναμμένα κάρβουνα, 800 βαθμών Κελσίου), που δεν μπορεί να ερμηνευθεί επιστημονικά. Τα θαύματά Του μάλιστα τελούσε ο Κύριος μπροστά σε πλήθος ανθρώπων, σε δημόσιους χώρους και πάντοτε στο φως της ημέρας (δεν ήταν επομένως αποτέλεσμα φαντασίας). Η ένσταση ορισμένων ότι πρόκειται για αυθυποβολή των ασθενών δεν εξηγεί πολλές περιπτώσεις εκδίωξης πνευμάτων, ανάστασης νεκρών και επέμβασης στη φύση. Η χωρίς στήριγμα επίσης άποψη πως χρησιμοποιούμε μόνο τον 10% των δυνάμεων του εγκεφάλου μας -και πως ο Ιησούς χρησιμοποιούσε αντίθετα όλο το δυναμικό του νου Του- καταρρίπτεται από την επιστήμη και θεωρείται σύγχρονος μύθος. Τα θαύματα του Ιησού ήταν και είναι λοιπόν αποτέλεσμα της θεϊκής Του δύναμης.

3) Η ΑΣΥΓΚΡΙΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ

Ο Χριστός δίδασκε με απλά λόγια, με παραβολές, και περισσότερο από τον Ορφέα σαγήνευε σε βάθος τις καρδιές των ακροατών Του. Το περιεχόμενο της διδασκαλίας Του ήταν θεολογικά πολύ υψηλό και πνευματικά μοναδικό. Μιλούσε ως ‘εξουσίαν έχων’ και κατά γενική παραδοχή ουδέποτε άλλος άνθρωπος μίλησε τόσο τέλεια στην ιστορία. Ο Βολταίρος παραδέχτηκε πως ουδείς φιλόσοφος άλλαξε τη ζωή των γύρων του, ενώ ο Χριστός με την ασύγκριτη, και απολύτως κατανοητή, διδασκαλία Του καταγοήτευσε και οδήγησε σε μεταστροφή εκατομμύρια ανθρώπους. Ο Κύριος Ιησούς τόνισε πως η βασιλεία του Θεού ‘εντός ημών εστί’ και εξαρτάται από εμάς, μυστηριακά και αγιοπνευματικά, να την ανακαλύψουμε. Ιδιαίτερα οι θαυμάσιες παραβολές του ‘Ασώτου υιού’ (ή Σπλαχνικού Πατέρα), του ‘Καλού Σαμαρείτη’ και της ‘Τελικής Κρίσεως’ του κόσμου, αρκούν για να συνοψίσουν το νόημα της φιλανθρωπίας και ανεξάντλητης αγάπης του Θεού, καθώς και της αναγκαίας μετάνοιας και των έργων αγάπης των ανθρώπων για να ευτυχήσουν κοντά Του, στον παρόντα και στον μέλλοντα αιώνα. Και μπορεί μεν ο Μωυσής να εφοδίασε τους ανθρώπους με το Νόμο του Θεού, η Χάρη και η αλήθεια όμως δόθηκαν δια Ιησού Χριστού. Άλλωστε η αγάπη προς τους εχθρούς, η έννοια της Αγίας Τριάδος που αποκάλυψε καθαρότατα ο Θεάνθρωπος, η άνευ διακρίσεως ισότητα των ανθρώπων και των φύλων μεταξύ τους, και ο ύμνος της αγάπης του αποστόλου Παύλου, αρκούν για να αναδείξουν το ανυπέρβλητο πρόσωπο του ιδρυτού της Εκκλησίας, αλλά και την μεγάλη αξία της Εκκλησίας ως συνέχειάς Του.         

4)  Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

«Γκρεμίστε αυτό το ναό», προφητεύει ο Ιησούς στους Ιουδαίους, «και σε τρεις ημέρες θα τον οικοδομήσω και πάλι» (Ιω. 2,19/ Πράξ. 1,3), εννοώντας στην ουσία την τριήμερη ταφή και ανάστασή Του, χωρίς τότε να γίνει αντιληπτός, ούτε και από τους μαθητές Του. Πράγματι, χωρίς την χάρη του Αγίου Πνεύματος και τη μυστηριακή εκκλησιαστική ζωή, δεν γίνεται πιστευτή η ανάστασή Του. Οι μαθητές Του πίστεψαν πραγματικά σ’ Αυτόν μετά την Πεντηκοστή. Αλλά και ο δύσπιστος απόστολος Θωμάς, βλέποντάς Τον αναστημένο, αναφωνεί: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου» (Ιω. 20,29). Υπάρχουν και λογικές ενδείξεις περί Αναστάσεως του Σωτήρος, από τις οποίες πολύ σημαντική είναι η θυσία των περιουσιών, οι φυλακίσεις, μαστιγώσεις και αυτός ο μαρτυρικός θάνατος των δέκα αποστόλων και πολλών άμεσων μαθητών Του χάριν Εκείνου, που εξηγούνται μόνο αν τον είχαν δει αναστημένο, όπως και τα ευαγγέλια με σοβαρότητα, υπευθυνότητα και εγκυρότητα πηγών αναγγέλλουν. Οι ολοκάθαρες προφητείες της Π.Δ. περί του Χριστού, που όλες έγιναν πραγματικότητα στη ζωή και το έργο Του, είναι μια άλλη σοβαρή ένδειξη για την ανάστασή Του, καθώς επίσης η θαυματουργική μεταστροφή του πρώην διώκτη αποστόλου Παύλου και τα άφθαρτα με τη χάρη του Χριστού λείψανα πολλών αγίων, που δια του Κυρίου μυροβλύζουν και θεραπεύουν κάθε είδους ασθένεια.

Τα κυριότερα βέβαια ΑΙΤΙΑ της σύγχρονης αμφισβήτησης του πρόσωπου και της θεότητας του Ιησού δεν είναι άλλα: (α) από την αδυναμία της ανθρώπινης λογικής, την άγνοια και προκατάληψη απέναντι στην Εκκλησία και την αλήθεια που κηρύττει, καθώς και (β) από τις παραβάσεις της συνειδήσεως, τις ενοχές και τύψεις από μια ζωή μακράν του ευαγγελίου που βιώνουν πολλοί συνάνθρωποί μας, το κοσμικό φρόνημα και τον εγωισμό, που καθηλώνουν στην ατομική αυτό-θεοποίηση και δεν οδηγούν στην προσωπική τελειοποίηση και καταξίωση.  

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ:

«Αθώος», επισκόπου Αχελώου Ευθυμίου, Αποστολικής Διακονίας, 1996

«Αντιαιρετικό εγκόλπιο», ΙΑ΄έκδ., Απολύτρωσις Ο.Χ.Α., Θεσσαλ.

«Μια τάξη γεμάτη απορίες», Ανδρέα Κεφαλληνιάδη, εκδ. Φωτοδότες

«Χριστιανισμός και Θρησκεύματα», Νικολάου Νευράκη, 1999