ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΑΛΚΗΣΤΗΣ
ἤ
ἡ θυσιαστική ἀγάπη μιᾶς νεαρῆς συζύγου καί μητέρας
Ἀρχιμ. Χρίστου Κυριαζόπουλου
Ἡ Ἄλκηστις, σύμφωνα μέ τή μυθολογία, ἦταν κόρη τοῦ Πελία, βασιλιᾶ τῆς Ἰωλκοῦ, ἡ ὁποία βρισκόταν στούς πρόποδες τοῦ Πηλίου (ὁ Πελίας εἶναι αὐτός πού προκάλεσε τήν Ἀργοναυτική Ἐκστρατεία, ὅταν ἔστειλε τόν ἀνεψιό του Ἰάσονα νά ἀνακτήσει τό Χρυσόμαλλο Δέρας) καί τῆς Ἀναξιβίας, καί σύζυγος τοῦ Ἄδμητου, βασιλιᾶ τῶν ἀρχαίων Φερῶν. Οἱ Φερές ἦταν πόλη τῆς Θεσσαλίας, εἴκοσι περίπου χιλιόμετρα δυτικά τοῦ σημερινοῦ Βόλου, κοντά στή λίμνη Βοιβηΐδα, τή σημερινή Κάρλα. Στήν περιοχή τῶν Φερῶν εἶναι τώρα χτισμένο τό Βελεστίνο. Ἡ Ἄλκηστις εἶναι ἡ κεντρική μορφή δύο ἐνδιαφερόντων μύθων, ἀπό τούς ὁποίους ὁ δεύτερος συνεχίζει, τρόπον τινά, τόν πρῶτο.
Ὁ πρῶτος μύθος:
Ὅταν ἦλθε ὁ καιρός νά παντρευτεῖ ἡ Ἄλκηστη, παρουσιάσθηκαν πολλοί μνηστῆρες. Ἡ κόρη συνδύαζε μεγάλη ὀμορφιά καί θαυμαστή εὐσέβεια. Ὁ πατέρας της ὅμως Πελίας εἶχε ὁρκισθεῖ νά κάνει γαμπρό του μόνον ἕναν ἄνδρα πού θά ἦταν ἄξιος νά τοῦ φέρει ἕνα ἅρμα ζεμένο μ’ ἕνα λιοντάρι κι ἕνα ἀγριογούρουνο.
Ὁ Ἄδμητος, βασιλιάς τῶν Φερῶν, γιός τοῦ Φέρητος καί τῆς Περικλυμένης, ἕνας ἀπό τούς Ἀργοναῦτες, μπόρεσε νά πραγματοποιήσει αὐτόν τόν ἄθλο χάρις στή βοήθεια τοῦ θεοῦ Ἀπόλλωνα.
Ὁ Ἀπόλλων εἶχε καταδικασθεῖ ἀπό τόν Δία νά μπεῖ στήν ὑπηρεσία τοῦ Ἄδμητου, γιά νά ἐξαγνισθεῖ ἀπό τόν φόνο τῶν Κυκλώπων. Σκότωσε τούς Κύκλωπες, γιατί ἤθελε νά ἐκδικηθεῖ γιά τόν θάνατο τοῦ γιοῦ του Ἀσκληπιοῦ, πού τόν εἶχε κεραυνοβολήσει ὁ Δίας. Ὁ Ἄδμητος, τόν ὁποῖο ὑπηρέτησε ὁ Ἀπόλλων, περιποιήθηκε τόν θεϊκό του ὑπηρέτη καί ἔγινε ξακουστός γιά τήν εὐσέβειά του. Γι’ αὐτό ὁ Ἀπόλλων βοήθησε τον Ἄδμητο φέρνοντάς του ἕνα λιοντάρι κι ἕνα ἀγριογούρουνο ζεμένα μαζί. Ἔτσι ὁ ἥρωας πῆρε τή συγκατάθεση τοῦ Πελία γιά τόν γάμο του μέ τήν Ἄλκηστη.
Ὁ δεύτερος μύθος (ὡς συνέχεια τοῦ πρώτου):
Στή γαμήλια τελετή ὁ Ἄδμητος ξέχασε νά προσφέρει θυσία στή θεά τοῦ κυνηγιοῦ, τήν Ἄρτεμη. Ἡ θεά σύντομα τόν ἐκδικήθηκε γι’ αὐτή του τήν παράλειψη. Ὅταν ὁ Ἄδμητος ἄνοιξε τήν πόρτα τοῦ νυφικοῦ δωματίου, τό βρῆκε γεμάτο ἀπό φίδια. Αὐτό ἦταν σημάδι ἐπικείμενου θανάτου γιά τόν Ἄδμητο. Ὁ Ἀπόλλων ὅμως ἐπεμβαίνει καί πάλι, γιά νά σώσει τόν προστατευόμενό του. Καταπραΰνει τήν Ἄρτεμη καί ἐξαπατᾶ τίς Μοῖρες πού ἦταν παροῦσες σ’ αὐτή τή γαμήλια τελετή. Τούς ἔδωσε κρασί μέχρι πού μέθυσαν καί ζήτησε ἀπ’ αὐτές ἕνα γαμήλιο δῶρο.
Οἱ μεθυσμένες Μοῖρες δέχονται μιά τροποποίηση στή μοῖρα τοῦ θανάτου πού βαραίνει ἐπάνω στόν Ἄδμητο: Δέν θά πεθάνει ὁ Ἄδμητος, ἄν, σάν φθάσει ἡ τελευταία του ὥρα, ἕνας κοντινός του συγγενής θελήσει νά πάρει τή θέση του καί νά πεθάνει ἐκεῖνος γιά χάρη του. Ὁ πατέρας του Φέρης καί ἡ μητέρα του Περικλυμένη, ἄν καί σέ προχωρημένη ἡλικία, ἀρνοῦνται νά πεθάνουν γιά χάρη του. Τότε ἡ Ἄλκηστις, ἡ νεαρή του γυναῖκα καί μητέρα τῶν δύο παιδιῶν τους, προσφέρεται ἐθελοντικά νά πεθάνει αὐτή στή θέση του.
Τήν ἡμέρα κατά τήν ὁποία ὁ Ἀπόλλωνας ἔφυγε ἀπό τό παλάτι τοῦ Ἄδμητου, ἔφθασε ὁ Θάνατος. Τό παλάτι βυθίσθηκε στή θλίψη. Ἐκείνη τήν τρομερά δύσκολη ὥρα ἔφθασε ὁ Ἡρακλῆς. Ὁ βασιλιάς δέν πληροφορεῖ τόν ξένο γιά τό ποιός ἀκριβῶς πεθαίνει, γιά νά μήν τόν στενοχωρήσει, μιά καί εἶναι φιλοξενούμενός του. Πίσω ἀπό τό μνῆμα τῆς βασίλισσας βρίσκεται ὁ Θάνατος, πού περιμένει γιά νά τήν ὁδηγήσει στόν Κάτω Κόσμο. Τότε γιά πρώτη φορά μαθαίνει ὁ Ἡρακλῆς τί συμβαίνει. Ἀμέσως τρέχει πίσω ἀπό τή νεκρική πομπή κι ἁρπάζει μέσα ἀπό τά χέρια τοῦ Θανάτου, μετά ἀπό πάλη, τήν Ἄλκηστη καί τήν παραδίδει –δῶρο ἀνέλπιστο- στόν ἄνδρα της.
Ὑπάρχει καί ἡ ἐκδοχή, πού ἀναφέρουν κάποιοι ἀρχαῖοι συγγραφεῖς, πώς οἱ ἴδιοι οἱ θεοί τοῦ Κάτω Κόσμου, θαμπωμένοι ἀπό τήν ἐθελοθυσία της, ἄφησαν τήν Ἄλκηστη νά ζήσει.
Γιά τή μεγάλη της πράξη ἡ Ἄλκηστη τιμήθηκε ἰδιαίτερα ἀπό τούς ἀρχαίους, πού τή συγκατέλεγαν ἀνάμεσα στίς πιό χρηστές γυναῖκες τῆς ἑλληνικῆς παράδοσης.
ΚΑΠΟΙΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
1) Ὁ μύθος τῆς Ἄλκηστης καί τοῦ Ἄδμητου ἦταν ἕνας ἀπό τούς πιό προσφιλεῖς καί πιό διαδεδομένους μύθους τῆς ἀρχαιότητας. Τό βεβαιώνουν αὐτό τόσο τό πλῆθος τῶν πηγῶν, τῶν ἀρχαίων δηλαδή κειμένων πού ἄλλα ἔχουν ὡς ἀποκλειστικό τους θέμα τόν μύθο αὐτόν καί ἄλλα ἀναφέρονται σ’ αὐτόν παρεμπιπτόντως, ὅσο καί ὁ μεγάλος ἀριθμός τῶν ἀρχαίων μνημείων (σαρκοφάγων, ἀγγείων διαφόρων τύπων καί χρήσεων κ.ἄ.) πού φέρουν σχετικές παραστάσεις.
2) Ἀπό τούς στίχους 445-454 τῆς τραγωδίας τοῦ Εὐριπίδη «Ἄλκηστις» θά μπορούσαμε νά συμπεράνουμε ὅτι ὑπῆρχαν στήν ἀρχαιότητα πανάρχαια δημοτικά τραγούδια πού ἱστοροῦσαν τόν μύθο τῆς Ἄλκηστης.
3) Ὁ μύθος θέλει νά τονίσει τό ἄκρον ἄωτον τῆς συζυγικῆς ἀγάπης∙ μιᾶς ἀγάπης χωρίς ὅρια, πού ἀβίαστα ἐπιλέγει τήν ἐθελοθυσία. Ἡ Ἄλκηστις βαδίζει πρός τόν θάνατο, προκειμένου νά μήν πεθάνει ὁ ἄνδρας της, χωρίς νά τήν ἀπασχολεῖ τό αὐτονόητο ἐρώτημα: Πῶς εἶναι δυνατόν ὁ σύζυγός της νά δέχεται ἀβασάνιστα νά θυσιασθεῖ ἐκείνη, προκειμένου νά ζήσει αὐτός;
4) Ὁ ἄνθρωπος, κατά τήν ἀντίληψη τῆς ἀρχαιότητος εἶναι δέσμιος τῆς μοίρας του. Ὁ Ἄδμητος εἶναι καταδικασμένος νά πεθάνει νέος. Ἡ δυνατότητα πού πετυχαίνει ὁ Ἀπόλλωνας νά ἀντικατασταθεῖ ὁ Ἄδμητος μέ ἄλλο θῦμα δέν ἀλλάζει τά πράγματα∙ τά κάνει πιό τραγικά.
5) Μέσα στό καταθλιπτικό βάρος τοῦ πεπρωμένου φέγγει ἡ ἐλπίδα τῆς ἀνάστασης. Ἡ Ἄλκηστη θά ξαναντικρίσει τή ζωή. Θά τῆς τήν ξαναδώσει ὁ ἡμίθεος Ἡρακλῆς. Ἴσως δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὁ Ἡρακλῆς, δέκατος τρίτος ἀπόγονος τῆς παρθένου Ἰοῦς (ἀπό τόν Δία) εἶναι καί πάλι ἐκεῖνος πού ἀπαλλάσσει τόν δεμένο στόν Καύκασο Προμηθέα -σύμβολο τῆς βασανισμένης προχριστιανικῆς ἀνθρωπότητος- ἀπό τόν ἀτέλειωτο πόνο χαρίζοντάς του τή σωτηρία (βλ. τήν τριλογία τοῦ τραγικοῦ ποιητοῦ Αἰσχύλου «Προμηθεύς Πυρφόρος», «Προμηθεύς Δεσμώτης» καί «Προμηθεύς Λυόμενος»).
6) Ἡ ἀρετή τῆς φιλοξενίας εἶναι πανάρχαιο χαρακτηριστικό τῶν Ἑλλήνων. Ὁ Ἄδμητος περιποιεῖται τόν θεϊκό ὑπηρέτη του ἐλαφρώνοντάς του, ὅσο μπορεῖ, τήν ταπείνωση πού ὑπέστη ἀπό τόν Δία. Γι’ αὐτό καί ὁ Ἀπόλλωνας τόν εὐεργετεῖ.
7) Ὁ μύθος ἐνέπνευσε καί πολλούς ζωγράφους καί μουσικούς τῶν νεωτέρων χρόνων.
Μέ τόν μύθο αὐτόν ἀσχολήθηκαν ἀρκετοί ἀρχαῖοι Ἕλληνες συγγραφεῖς καί ποιητές καί κάποιοι Λατίνοι. Οἱ τραγικοί, μάλιστα, ποιητές Εὐριπίδης καί Φρύνιχος ἀφιέρωσαν στήν Ἄλκηστη ἀπό μία ὁμώνυμη τραγωδία. (Ἡ «Ἄλκηστις» τοῦ Εὐριπίδη σώζεται ὁλόκληρη, ἀπό τοῦ Φρύνιχου σώζονται μόνον ἀποσπάσματα). Οἱ ἄλλοι κάνουν ἁπλῶς σύντομες ἤ μεγαλύτερες ἀναφορές. Τούς ἀναφέρουμε: Ὅμηρος, Ἡσίοδος, Φρύνιχος, Αἰσχύλος, Πλάτων, Εὐριπίδης, Ἀπολλόδωρος, Λουκιανός, Πλούταρχος, Παυσανίας, Διόδωρος Σικελιώτης, Δικαίαρχος, Ἀθήναιος, Αἰλιανός Κλαύδιος, Φερεκύδης, Ριανός, Ἀσκληπιάδης ὁ Μυρλεανός, Ἀναξανδρίδης, Παλαίφατος, Φανόδημος, Ἰουβενάλης, Ὑγίνος, Ἱερός Αὐγουστῖνος.
Ἐπιλέγουμε μικρά ἀποσπάσματα ἀπό ὡρισμένους ἐξ αὐτῶν:
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ, ΑΛΚΗΣΤΙΣ 377-379:
«ΑΛΚΗΣΤΙΣ: Σύ νῦν γενοῦ τοῖσδ’ ἀντ’ ἐμοῦ μήτηρ τέκνοις.
(=Ἐσύ τώρα νά γίνεις ἀντί γιά μένα μητέρα στά παιδιά μας).
ΑΔΜΗΤΟΣ: Πολλή μ’ ἀνάγκη, σοῦ γ’ ἀπεστερημένοις.
(=Εἶναι ἀπόλυτα ἀναγκαῖο αὐτό, τώρα πού χάνουν ἐσένα).
ΑΛΚΗΣΤΙΣ: Ὦ τέκν’, ὅτε ζῆν χρῆν μ’, ἀπέρχομαι κάτω.
(=Παιδιά μου, τώρα πού ἔπρεπε νά ζήσω, φεύγω γιά τόν κάτω κόσμο).
ΦΡΥΝΙΧΟΣ, ΑΛΚΗΣΤΙΣ:
(Α. Nauck, Tragicorum Graecorum Fragmenta, Phrynichus, Ἄλκηστις,2)
«(Ἡρακλῆς Θάνατον παλαίων νικᾷ )
σῶμα δ’ ἀθαμβές γυιοδόνητον τείρει.
(= [Ὁ Ἡρακλῆς καθώς παλεύει σῶμα μέ σῶμα μέ τόν Θάνατο, γιά νά ἁρπάξει ἀπό τά χέρια του τήν Ἄλκηστη] τόν νικᾶ, συνθλίβει τό σῶμα του [τοῦ Θανάτου] πού ποτέ ὥς τότε δέν εἶχε φοβηθεῖ κανέναν [ἤ: τό σκοτεινό σῶμα τοῦ Θανάτου] καί [καθώς τόν ἔχει ρίξει καταγῆς] ταρακουνάει ὅλα τά μέλη του [γυιοδόνητον∙ συντακτ.=ἐπιρρημ. κατηγορ.])».
ΟΜΗΡΟΣ, ΙΛΙΑΣ Β 711-715:
«Οἵ δέ Φεράς ἐνέμοντο παραί Βοιβηΐδα λίμνην,
Βοίβην καί Γλαφύρας καί ἐϋκτιμένην Ἰωλκόν,
-τῶν ἦρχ’ Ἀδμήτοιο φίλος πάϊς ἕνδεκα νηῶν
Εὔμηλος, τόν ὑπ’ Ἀδμήτῳ τέκε δῖα γυναικῶν
Ἄλκηστις, Πελίαο θυγατρῶν εἶδος ἀρίστη.
(=Κι αὐτοί ζοῦσαν στίς Φερές κοντά στή Βοιβηΐδα λίμνη (πρόκειται γιά τή λίμνη Κάρλα), τή Βοίβη καί τίς Γλαφύρες καί τήν καλοχτισμένη Ἰωλκό· -αὐτοί συμμετεῖχαν στήν τρωική ἐκστρατεία μέ ἕνδεκα πλοῖα μέ ἐπικεφαλῆς τόν ἀγαπημένο γιό τοῦ Ἄδμητου Εὔμηλο, τόν ὁποῖο γέννησε ἡ θαυμάσια γυναίκα Ἄλκηστις, ἡ πανέμορφη κόρη τοῦ Πελία)».
[Ὁ ἐπικός μας ποιητής Ὅμηρος (9ος-8ος αἰ.), στό Β τῆς Ἰλιάδος, στόν «κατάλογον νεῶν», στ. 494-877, δίνει μιά ἀκριβῆ ἀπαρίθμηση τῶν πλοίων καί τῶν δυνάμεων τῶν Ἀχαιῶν. Ἐκεῖ, μιλώντας γιά τόν στρατό τῶν Φερῶν τῆς Θεσσαλίας, βρίσκει τήν εὐκαιρία νά μνημονεύσει τήν Ἄλκηστη, τήν πανέμορφη θυγατέρα τοῦ Πελία, σύζυγο τοῦ Ἄδμητου καί μητέρα τοῦ τότε βασιλιά τῶν Φερῶν Εὔμηλου].
ΠΛΑΤΩΝ, ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ 179 bc:
«Ἡ Πελίου θυγάτηρ Ἄλκηστις…ἐθελήσασα μόνη ὑπέρ τοῦ αὐτῆς ἀνδρός ἀποθανεῖν, ὄντων αὐτῷ πατρός τε καί μητρός∙ οὕς ἐκείνη τοσοῦτον ὑπερεβάλετο τῇ φιλίᾳ διά τόν ἔρωτα, ὥστε ἀποδεῖξαι αὐτούς ἀλλοτρίους ὄντας τῷ υἱεῖ καί ὀνόματι μόνον προσήκοντας∙ καί τοῦτ’ ἐργασαμένη τό ἔργον οὕτω καλόν ἔδοξε ἐργάσασθαι οὐ μόνον ἀνθρώποις ἀλλά καί θεοῖς, ὥστε…εὐαριθμήτοις δή τισιν ἔδοσαν τοῦτο τό γέρας οἱ θεοί, ἐξ ᾋδου ἀνεῖναι πάλιν τήν ψυχήν…
(=Ἡ θυγατέρα τοῦ Πελία Ἄλκηστις… ἀποφάσισε ἐθελοντικά νά πεθάνει χάριν τοῦ ἄνδρα της, παρά τό ὅτι αὐτός εἶχε καί πατέρα καί μητέρα· αὐτούς τούς δυό τόσο πολύ τούς ξεπέρασε στήν ἀγάπη λόγῳ τοῦ ἔρωτα πρός τόν ἄνδρα της, ὥστε [μέ τήν ἐθελοθυσία της] ἀπέδειξε πώς αὐτοί ἦταν ξένοι πρός τόν γιό τους καί μόνο στό ὄνομα ἦταν συγγενεῖς του· καί ἡ πράξη της αὐτή κρίθηκε ὡς ὡραία καί ὑψηλή ὄχι μόνον ἀπό τούς ἀνθρώπους ἀλλά καί ἀπό τούς θεούς, ὥστε… οἱ θεοί τῆς χάρισαν τό βραβεῖο τό ὁποῖο σέ μετρημένους ἀνθρώπους ἔδωσαν, νά φέρουν δηλαδή τήν ψυχή της πάλι ἀπό τόν ᾍδη πίσω στή ζωή )».
[Ὁ Πλάτων (428/7-348/7 π.Χ.) στόν διάλογό του «Συμπόσιον» ἐπαινεῖ τήν Ἄλκηστη γιά τή θυσιαστική ἀγάπη πού ἔδειξε στόν ἄνδρα της. Ἀνταμείβοντας, μάλιστα, λέει, οἱ θεοί τή μεγάλη της πράξη τή βράβευσαν μ’ ἕνα βραβεῖο πού μόνο λίγοι τό ἀξιώθηκαν∙ τῆς χάρισαν τή ζωή].
ΔΙΚΑΙΑΡΧΟΣ, ΥΠΟΘΕΣΙΣ ΑΛΚΗΣΤΙΔΟΣ:
«Ἀπόλλων ᾐτήσατο παρά τῶν Μοιρῶν ὅπως ὁ Ἄδμητος τελευτᾶν μέλλων παράσχῃ τόν ὑπέρ ἑαυτοῦ ἑκόντα τεθνηξόμενον… Καί δή Ἄλκηστις… ἐπέδωκεν ἑαυτήν, οὐδετέρου τῶν γονέων ἐθελήσαντος ὑπέρ τοῦ παιδός ἀποθανεῖν.
(=Ὁ Ἀπόλλων ζήτησε ἀπό τίς Μοῖρες τή χάρη νά προτείνει ὁ Ἄδμητος, ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα νά πεθάνει, αὐτόν πού θά δεχθεῖ να πεθάνει μέ τή θέλησή του ἀντί γιά τόν ἴδιο… Καί τότε ἡ Ἄλκηστη… προσέφερε τόν ἑαυτό της, ἀφοῦ κανείς ἀπό τούς γονεῖς τοῦ Ἄδμητου δέν δέχθηκε νά πεθάνει χάριν τοῦ παιδιοῦ του)».
ΔΙΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΙΚΕΛΙΩΤΗΣ, ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ VI 8:
«Ἄδμητος ἐπί δικαιοσύνῃ καί εὐσεβείᾳ διενέγκας προσφιλής θεοῖς ἐγένετο. Ἐπί τοσοῦτον δέ δι’ ἀρετήν τιμηθῆναι, ὥστε τόν Ἀπόλλωνα προσκόψαντα Διί δοθῆναι θητεύειν παρά τόν Ἄδμητον. Φασί δέ Ἄλκηστιν, τήν Πελίου θυγατέρα, …δοθῆναι γυναῖκα δι’ εὐσέβειαν Ἀδμήτῳ.
(=Ὁ Ἄδμητος λόγῳ τῆς δικαιοσύνης καί τῆς εὐσέβειάς του ἔγινε προσφιλής στούς θεούς. Καί τόσο πολύ τιμήθηκε γιά τήν ἀρετή του, ὥστε ὁ Ἀπόλλων, ἐπειδή ἦλθε σέ ρήξη μέ τόν Δία, ὑποχρεώθηκε νά μπεῖ στήν ὑπηρεσία τοῦ Ἄδμητου. Καί λέγεται πώς ἡ θυγατέρα τοῦ Πελία Ἄλκηστις, …δόθηκε, λόγῳ τῆς εὐσέβειάς της, ὡς σύζυγος στόν Ἄδμητο)».
ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ, ΝΕΚΡΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΧΧΙΙΙ («ΠΛΟΥΤΩΝΟΣ ΚΑΙ ΠΡΩΤΕΣΙΛΑΟΥ») 3:
«ΠΡΩΤΕΣΙΛΑΟΣ:
Ἀναμνήσω σε, ὦ Πλούτων∙ Ὀρφεῖ γάρ δι’ αὐτήν
ταύτην τήν αἰτίαν τήν Εὐρυδίκην παρέδοτε,
καί τήν ὁμογενῆ μου Ἄλκηστιν
παρεπέμψατε Ἡρακλῇ χαριζόμενοι.
(=Θά σοῦ θυμίσω, Πλούτωνα, καί τό ἑξῆς· γιά τήν ἴδια αἰτία δώσατε πίσω στόν Ὀρφέα την Εὐρυδίκη, καί στείλατε στόν πάνω κόσμο τήν συγγενῆ μου Ἄλκηστη κάνοντας τό χατήρι τοῦ Ἡρακλῆ)».
[Ἐδῶ ὁ Λουκιανός διασώζει ἕνα σπάνιο συνδυασμό τοῦ μύθου τῆς Ἄλκηστης: Οἱ θεοί τοῦ Ἅδη ἔστειλαν πίσω στή ζωή τήν Ἄλκηστη γιά τό χατήρι τοῦ Ἡρακλῆ, ὅπως ἄλλοτε εἶχαν ἐπιστρέψει τήν Εὐρυδίκη, πού εἶχε πεθάνει, στόν σύζυγό της Ὀρφέα].
ΑΙΛΙΑΝΟΣ ΚΛΑΥΔΙΟΣ, ΠΟΙΚΙΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ 14. 45:
«Γυναῖκας τῶν Ἑλλήνων ἐπαινοῦμεν Πηνελόπην, Ἄλκηστιν…
(=Ἐπαινοῦμε τίς γυναῖκες τῶν Ἑλλήνων, τήν Πηνελόπη, τήν Ἄλκηστη...)».
ΥΓΙΝΟΣ Ο ΜΥΘΟΓΡΑΦΟΣ:
LI, ALCESTIS:
«Et illud ab Apolline accepit, ut pro se alius voluntarie moreretur. Pro quo cum neque pater neque mater mori voluisset, uxor se Alcestis obtulit et pro eo vicaria morte interiit; Quam postea Hercules ab inferis revocavit.
(=Κι αὐτό τό δῶρο πῆρε [ὁ Ἄδμητος] ἀπό τόν Ἀπόλλωνα, νά πεθάνει κάποιος ἄλλος ἐθελοντικά γιά χάρη του. Ἀφοῦ λοιπόν οὔτε ὁ πατέρας του οὔτε ἡ μητέρα του θέλησαν νά πεθάνουν στή θέση του, προσφέρθηκε ἡ σύζυγός του Ἄλκηστις καί πέθανε γιά χάρη του∙ κατόπιν ὁ Ἡρακλῆς τήν ἔφερε πίσω ἀπό τόν κάτω κόσμο)».
CCXLIII, QUAE SE IPSAE INTERFECERUNT:
«…Alcestis Peliae filia propter Admetum coniugem vicaria morte obit.
(=...Ἡ Ἄλκηστις, ἡ κόρη τοῦ Πελία, πέθανε στή θέση τοῦ συζύγου της Ἄδμητου)».
ΕΠΙΚΑΙΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
Ὁ Ἄδμητος καί ἡ Ἄλκηστη εἶναι ἀνδρόγυνο. Δέν εἶναι ζευγάρι ἄνδρας μέ ἄνδρα ἤ γυναῖκα μέ γυναῖκα.
Κι ἔχουν δυό παιδιά. Ἕνα ἀγόρι καί ἕνα κορίτσι.
Καί τά παιδιά τους ἔχουν πατέρα καί μητέρα. Ὄχι δυό μπαμπάδες ἤ δυό μαμάδες. Οὔτε γονέα Α καί γονέα Β.
Κι ἔχουν τό φύλο πού τούς χάρισε ὁ Θεός. Δέν εἶναι οὐδετερόφυλα, οὔτε θά ἀναζητήσουν ἄλλο φύλο, ὅταν μεγαλώσουν.
Ἔτσι δημιούργησε ὁ Θεός τόν ἄνθρωπο. Αὐτή εἶναι ἡ πανάρχαιη παράδοσή μας, ἀλλά καί ἡ προαιώνια καί φυσιολογική παράδοση ὅλου ἀνεξαιρέτως τοῦ κόσμου.
Ἡ διαιώνιση τῆς ἀνθρωπότητας εἶναι στηριγμένη στήν ὕπαρξη δύο φύλων καί στήν ἕνωσή τους. Αὐτό πού τώρα νομοθετήθηκε εἶναι κατάφωρη σύγκρουση μέ τή φυσική τάξη.
Δέν ὑπῆρξε ποτέ καμιά θρησκεία, κανένας πολιτισμός, καμιά συγκροτημένη πολιτεία καί κανένα σύστημα νόμων πού νά ἔχει θεσμοθετήσει ὡς γάμο τή συμβίωση ὁμοφυλοφίλων. Ἤ πού νά καθιστᾶ τή γυναίκα, ἐφ’ ὅσον γίνει παρένθετη μητέρα, πειραματόζωο καί ἀντικείμενο οἰκονομικῆς ἐκμετάλλευσης.
Μέσα σ’ ὁλόκληρη τήν τραγωδία τοῦ Σοφοκλῆ «Οἰδίπους Τύραννος» πλανᾶται τό ἀγωνιῶδες ἐρώτημα τοῦ καλοῦ Θηβαίου βασιλιᾶ Οἰδίποδα: «Τίς μ’ ἐκφύει βροτῶν»; Ποιός μέ γέννησε; Ποιός εἶναι ὁ πατέρας μου; Ποιά εἶναι ἡ μάνα μου;
Κι ἄν ὁ Οἰδίποδας ἦταν δυστυχής, δέν θά εἶναι ἐξ ἴσου δυστυχισμένα τά παιδιά πού λόγῳ τοῦ νόμου αὐτοῦ θά προκύψουν; Δέν θά ψάχνουν ἐφ’ ὅρου ζωῆς νά βροῦν τούς γονεῖς τους; Ποιοί τά γέννησαν; Θά φωνάζουν μαμά ἕναν ἄνδρα καί μπαμπά μιά γυναῖκα;
Κι ὅλα αὐτά πού συμβαίνουν σήμερα στήν πατρίδα μας καί στήν δῆθεν πολιτισμένη καί δημοκρατική δύση δέν εἶναι παραλογισμός; Δέν εἶναι ἠθική ἐκτροπή; Δέν εἶναι κατά μέτωπον ἐπίθεση κατά τοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας καί καίρια προσβολή τῆς ἱερότητας τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου;
Αὐτά ὅλα δέν ἐγγίζουν καθόλου τούς ἐθνικούς μας ἀντιπροσώπους; Δέν τούς ἀπασχολοῦν κἄν; Φαντάζονται πώς δέν θά δώσουν λόγο στόν Θεό γιά τή συσσωρευμένη δυστυχία πού πολύ σύντομα ἐξ αἰτίας τους θά ἀκολουθήσει; Γιά τή σύγχυση πού θά δημιουργήσουν στίς νέες γενιές; Γιά τή θλίψη καί τήν πίκρα πού προξένησαν στήν πλειοψηφία τῶν Ἑλλήνων; Γιά τήν «ὕβριν» τους; Ὁ Ἄδμητος πλήρωσε ἀκριβά τό λάθος του νά μήν προσφέρει θυσία στήν Ἄρτεμη. Οἱ βουλευτές μας δέν σκέφτονται μήπως κι αὐτοί πληρώσουν κάποια στιγμή τό «λάθος» πού ἔκαναν νά ψηφίσουν τόν γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων;
Κι ἄν εἶναι λίγοι, ἴσως ἐλάχιστοι, οἱ πολιτικοί πού χάρηκαν ὑπερβολικά μέ τήν ὑπερψήφιση τοῦ νομοσχεδίου, θά μπορούσαμε -ἄς εἴμαστε αἰσιόδοξοι- νά ὑποθέσουμε ὅτι οἱ ὑπερψηφίσαντες βουλευτές, στή συντριπτική τους πλειοψηφία, ἤδη περνοῦν βαθιά κρίση συνειδήσεως. Δέν γνωρίζουμε ἄν κάτι μπορεῖ ἐκ τῶν ὑστέρων νά διορθωθεῖ. Αὐτό φαντάζει οὐτοπικό. Ἀλλά κανείς δέν ξέρει. Τουλάχιστον ὅμως ἄς ποῦν μέ τήν καρδιά τους τό «ἥμαρτον, Κύριε».
Ἄς δώσει καί σέ ὅλους μας μετάνοια ὁ Ἅγιος Θεός.
Αναδημοσίευση από:
https://enromiosini.gr/
Login