Ἀριθμ. Πρωτ.: 587
Ἐπί τῇ Ἑορτῇ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου
Πρός τό Χριστεπώνυμον πλήρωμα
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λαγκαδᾶ, Λητῆς καί Ρεντίνης
«Ἐν τῇ κοιμήσει τόν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε».
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά.
Ἑορτάζει, σήμερον, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τήν μεγάλην θεομητορικήν ἑορτήν τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Ἡ ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου εἶναι ἀπό τάς μεγαλυτέρας ἑορτάς τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Εἶναι ἡ ἑορτή, ἡ ὁποία ἐκφράζει τό ἀληθινόν μεγαλεῖον τῆς Παναγίας Παρθένου. Εἶναι ἡ ἑορτή, πού δίδει πρός ὅλους μας τό μέγα μήνυμα τῆς ἐλπίδος, τῆς ἐλευθερίας, τῆς ἀπαλλαγῆς τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἀπό τήν φθοράν τοῦ θανάτου. Εἶναι ἡ ἑορτή, μέ τήν ὁποίαν ὅλοι ἐμεῖς ἑορτάζομεν τό γεγονός τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου.
Μά, ὅταν ἔχωμεν τόν θάνατον ἑνός ἀνθρώπου, συνήθως λυπούμεθα, συνήθως ἐκεῖνο πού κατακλύζει τήν καρδίαν μας εἶναι ὁ πόνος, ὁ στεναγμός, ἡ ὁδύνη. Δέν συμβαίνει, ὅμως, τό ἴδιο μέ τήν Κοίμησιν τῆς Παναγίας Παρθένου, διότι δέν πρόκειται γιά θάνατον ἀλλά γιά ἔνδοξον Κοίμησιν καί Μετάστασιν εἰς τούς οὐρανούς. Αὐτό σημαίνει, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, πώς, ὅταν καί ἡ δική μας ζωή συνδεθῇ μέ τήν ζωήν τῆς Παναγίας Παρθένου, ὅταν συνδεθῇ μέ τήν ζωήν τοῦ Ἀνα¬στημένου Υἱοῦ Της, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τότε καί δι’ ἡμᾶς δέν ὑπάρχει πλέον θάνατος. Ὑπάρχει Κοίμησις. Καί δέν ὑπάρχει φθορά, ἀλλά ὑπάρχῃ πορεία πρός τήν ἀφθαρσίαν καί τήν ἀθανασίαν. Γι’αὐτό καί ἡ ἑορτή αὐτή εἶναι μεγάλη, γι’ αὐτό ἀκριβῶς ὅλοι οἱ χριστιανοί ἑορτάζομεν σάν νά πρόκειται γιά ἕνα Δεύτερο Πάσχα, για ἕνα δεύτερον θρίαμβον τῆς Ζωῆς ἐπί τοῦ Θανάτου.
Ἡ Παναγία Παρθένος, ἡ Μήτηρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί Μητέρα ὅλων τῶν χριστιανῶν, ἔζησε ὅλην τήν ζωήν Της μέ ταπείνωσιν καί ὑπομονήν. Ὑπέμεινε θλίψεις, ἀντιμετώπισε ἀδικίας, σήκωσε τά βάρη τῶν δοκιμασιῶν, πόνεσε ὅσο καμία μητέρα εἰς τόν κόσμον αὐτόν. Γι’αὐτό καί μπορεῖ καί ἀντιλαμβάνεται τόν πόνον καί τήν ὀδύνην ὅλων μας. Ἀλλά ὁ πόνος τῆς Κυρίας Θεοτόκου, τό μαρτύριόν Της, πού ἦτο μαρτύριον καρδίας καί συνειδήσεως, βλέπομεν νά δικαιώνεται. Και ὄχι ἁπλῶς Τήν μακαρίζουν καί Τήν μακαρίζομεν αἱ γενεαί πάσαι, ἀλλά Τήν ἔχομεν σκέπη καί προστάτιδα καί βοηθόν εἰς τήν ζωήν μας, διότι μετά τήν κοιμησίν Της δεν ἐγκατέλειψε τόν κόσμο, δέν ἔπαψε νά προσεύχεται γιά ἐμᾶς, δέν ἔπαψε νά φωτίζῃ μέ τό φωτεινόν παράδειγμά Της τίς γενεές τῶν ἀνθρώπων.
Ἑορτάζομεν, λοιπόν, ἀδελφοί μου, τήν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου. Καί δέν ἑορτάζομεν μόνον ἐμεῖς. Ἑορτάζει ὁ Οὐρανός καί ἡ Γῆ, τό σύμπαν ὁλόκληρον, διότι εἰς τό πρόσωπον τῆς Παναγίας Παρθένου δικαιώνεται τό σχέδιον τῆς Θείας Οἰκονομίας, ὑποστασιάζεται ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ φανερουμένη μέσα ἀπό τό μυστήριον τῆς σωτηρίας τοῦ Ἀνθρώπου. Ἑκεῖνο, λοιπόν, πού σήμερον ἀποτελεῖ γεγονός χαρᾶς καί ἑορτῆς εἶναι διά τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς ἡ ἀφορμή ὄχι ἁπλῶς καί μόνον διά νά ἑορτάσωμεν τυπικῶς, ἀλλά διά νά ἑορτάσωμεν οὐσιαστικῶς τό γεγονός ἑκεῖνο πού μπορεῖ νά ἀποτελέσῃ διά τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς πηγή Χάριτος καί Εὐλογίας.
Ἑορτάζομεν τήν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου, πού εἶναι ἔνδοξος, διότι μέ τήν ἔνδοξον Κοίμησίν Της ζοῦμε τήν δόξαν τοῦ Οὐρανοῦ, τήν δόξαν μέ τήν ὁποίαν ὁ Θεός δοξάζει ὁλόκληρον τό ἀνθρώπινον γένος εἰς τό πρόσωπον τῆς Παναγίας Παρθένου. Εἶναι, λοιπόν, θεοτίμητος ἡ ἡμέρα αὐτή. Εἶναι ἡ ἡμέρα κατά τήν ὁποίαν οἱ Οὐρανοί ἐπαγάλλονται. Εἶναι ἡ ἡμέρα κατά τήν ὁποίαν καλεῖται ὁ καθείς ἀπό ἐμᾶς νά ζήσῃ τήν Κοίμησιν τῆς Παναγίας Παρθένου μέ ἕναν προσωπικόν τρόπον προσεγγίσεως. Αὐτό σημαίνει, ἀδελφοί μου, ὅτι πρέπει νά μιμηθοῦμεν τήν Παναγίαν μας. Νά τήν μιμηθοῦμεν εἰς τάς λεπτομερείας τῆς ζωῆς Της, λεπτομερείας πού ἐκφράζουν τό οὐσιαστικόν βίωμα τοῦ πληρώματος τῆς καρδίας Της.
Πόσας δόξας ἔζησε ἡ Παναγία μας εἰς αὐτήν τήν ζωήν, πόσας στιγμάς οὐρανίου μακαριότητος, ὅπως ἡ ὑποδοχή τοῦ μηνύματος τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ἀπό τόν Ἀρχάγγελον Γαβριήλ, αἱ δοξολογίαι τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων πού ἄκουσε νά ὑμνολογοῦν καί νά δοξάζουν τό γεγονός τῆς Γεννήσεως τοῦ Υἱοῦ Της, αἱ ἐπευφημίαι πού ἄκουγε ἀπό τόν λαόν, ὁ ὁποῖος ἐσαγηνεύετο ἀπό τήν δύναμιν τῶν αἰωνίων ἀληθειῶν τοῦ λόγου τοῦ Υἱοῦ Της, αἱ χαραί πού ζοῦσε, ὅταν ἔβλεπε τά ποικίλα καί πλούσια θαύματα τῆς ἀγάπης καί τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Υἱοῦ Της ἐπί τῶν πασχόντων καί δοκιμαζομένων ἀνθρώπων. Καί ὅμως, ἐνῶ ζεῖ μέ αὐτήν τήν δύναμιν, μέ αὐτήν τήν δόξαν, Τήν βλέπομεν νά εἶναι ταπεινή, νά μήν ὑπερηφανεύεται, νά μήν κομπάζῃ, νά μήν καυχᾶται, ἀλλά νά φυλάσσῃ ἐσωτερικά τόν πνευματικόν θησαυρόν τῶν οὐρανίων αὐτῶν βιωμάτων.
Ἀπό τήν ἄλλην πλευράν, ἄς σκεφθῶμεν πόσας δοκιμασίας πέρασε εἰς τήν ζωήν Της, δοκιμασίας πού ἄρχιζαν ἀπό τούς ἀμφιβόλους λογισμούς τοῦ Ἰωσήφ, ἀπό τάς κλειστάς θύρας τῆς Βηθλεέμ πού συνήντησε, ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα νά γεννήσῃ τόν μονογενῆ Της Υἱόν, ἀπό τόν φρικτόν διωγμόν τοῦ Ἡρώδου, ἀπό τήν φυγήν εἰς τήν Αἴγυπτον, ἀπό τά φρικτά κατασκευάσματα τῆς ὑποκρισίας καί τῆς κακοτροπίας τῶν Φαρισαίων, μέ κορυφαία τά τραγικά γεγονότα τοῦ Πάθους, τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ταφῆς. Γεγονότα πού ἀπετέλεσαν ρομφαίαν δίστο¬μον, πού διῆλθε ἀπό τήν καρδίαν Της. Και ὅμως, ἄν καί δοκιμάστηκε, δέν ἀπελπίστηκε, δέν ἔχασε τήν ἐλπίδα, δέν ἀπίστησε, δέν λιποψύχησε. Ἔμεινε καρτερική.
Αὐτό σημαίνει ὅτι καί ἐμεῖς εἰς τήν ζωήν μας μπορεῖ νά ἔχωμεν χαρίσματα, εὐλογίας ἀπό τόν Θεόν, δωρεάς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀξιώματα. Δέν πρέπει ὅμως νά ὑψηλοφρονῶμεν καί νά ἀφήνωμεν τόν ἑαυτόν μας νά ὑπεραίρεται καί νά ζῶμεν μέσα εἰς τήν πλάνην καί τήν ἀπάτην, πού δημιουργεῖ ἡ ἔπαρσις, ὁ ἐγωισμός, ἡ φιλαυτία καί ὅλα τά παράγωγα τῆς ἐγωκεντρικῆς συμπεριφορᾶς. Ἀπό τήν ἄλλην πλευράν, ἔρχονται αἱ θλίψεις, αἱ δοκιμασίαι καί ὁ πόνος. Δεν πρέπει νά λιποψυχοῦμεν, καί νά ἀφήνωμεν τόν ἑαυτόν μας νά ἀπελπίζεται, νά χάνῃ αὐτήν τήν ἐλπίδα μέ τήν ὁποίαν ὁ Θεός ἐσφράγισε τήν πορείαν τῆς ζωῆς τοῦ Ἀνθρώπου, διά νά μπορῇ νά πορεύεται καί νά φθάνῃ εἰς τόν δρόμον πού ὁδηγεῖ εἰς τήν δικαίωσιν.
Ἑπομένως, ἀδελφοί μου, οὔτε νά καυχώμεθα καί νά ὑπεραιρώμεθα, ὅταν ἔχωμεν χαρίσματα καί εὐχαρίστους στιγμάς εἰς τήν ζωήν μας, ἀλλά οὔτε καί νά ἀπελπιζώμεθα, ὅταν περνῶμεν τήν δοκιμασίαν τῆς θλίψεως. Τό παράδειγμα τῆς Παναγίας Παρθένου μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τήν δικαίωσιν. Ἐκείνη ὑπέμεινε μέ ταπείνωσιν καί ὑπακοήν εἰς τό Θεῖον Θέλημα. Γι’ αὐτό καί ἡ Ἔξοδός της ἀπό αὐτόν τόν κόσμον ὑπῆρξε γεγονός Δόξης καί Τιμῆς.
Ἄς αγαπήσωμεν αὐτήν τήν πορείαν εἰς τήν ζωήν μας, οὕτως ὥστε καί ἐμεῖς, φεύγοντας κάποια στιγμή ἀπό αὐτόν τόν κόσμον , νά φύγωμεν μέ τήν εὐλογίαν καί τήν χάριν τοῦ Κυρίου, διά νά πορευθῶμεν πρός τήν ὄντως ζωήν. Ἀδελφοί μου, μπο¬ρεῖ καί ἡ κοινωνία μας, σήμερον, νά διέρχεται τήν κρίσιν καί τάς δοκιμασίας. Ἄς μήν ἀπελπιζώμεθα. Ἔχομεν τήν προστασίαν τῆς Παναγίας Παρθένου. Ἄς μήν Τήν ἐγκαταλείπωμεν. Ἐκείνη μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσῃ. Ἄς μήν ἀφήνωμεν τόν ἑαυτόν μας νά ἀπελπίζεται. Ἐκείνη εἶναι ἡ ἐλπίς. Ἡ κοίμησίς Της εἶναι γιά ἐμᾶς τοῦς Ἕλληνας Ὀρθοδόξους τό Πάσχα τοῦ Καλοκαιριοῦ. Ἡ μετά τόκον Παρθένος καί μετά θάνα¬τον Ζῶσα εἶναι ἐκείνη πού σώζει τήν κληρονομίαν Της, εἶναι ἐκείνη πού θα οδηγή¬σει καί ἐμᾶς εἰς τήν σωτηρίαν. Ἄς Τήν ὑμνήσωμεν, ἄς Τήν δοξολογήσωμεν, δοξάζο¬ντες τό ὄνομα τοῦ Ὑιοῦ Της, τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἱησοῦ Χριστοῦ.
Αὐτῷ ἡ Δόξα καί τό Κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
Διάπυρος πρός τόν Κύριον Εὐχέτης
ὁ Μητροπολίτης
† ὁ Λαγκαδᾶ, Λητῆς καί Ρεντίνης Ἰωάννης
http://www.imlagada.gr/UsersFiles/%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%83.pdf
Login